Ons as Gereformeerdes bely reeds eeue lank op grond van die Skrif: ons is uit genade alleen, deur die geloof alleen, op grond van die verdienste van Christus alleen verlos. Niks en niemand kan die almagtige verlossingsdade van die lewende God uitwis nie. Dit bly staan vir tyd en ewigheid. Dit bied vir ons wat glo sekerheid.
Ons voer die sekerheid egter ‘n stap verder, tot oorgerustheid. Ons is as’t ware in ons gerustheid gesus, asof ons nie in die brandpunt van ‘n ontsaglike stryd leef nie – dié tussen die lig en die duisternis. Ons leef asof ons belydenis dat ons in sonde ontvang en gebore is en steeds sondaars bly en dat ons daarom voortdurend die felle aanslae van ons doodsvyande trek, nie meer geld nie.
Inderwaarheid behoort ons wél in ‘n vaste sekerheid te leef, sonder om ooit oorgerus te wees. Ons moet op die spandraad van sekerheid, sonder oorgerustheid loop. Daartoe geroepe om só op die spandraad van sekerheid te loop, let ons vanaand in ons fokusgedeelte op: Die vinger wat waarsku en die hand wat vertroos. Ons hoofpunte (1) Die vinger wat waarsku en (2) Die hand wat vertroos
Indien jy na die preek wil luister, kliek hieronder op die simbool ►